Nirvana - "In Utero" (1993)

"Nevermind" okazał się gigantycznym międzynarodowym sukcesem, jednak muzycy Nirvany postanowili nie podążać ścieżką stylistyczną obraną na tamtym albumie. W rezultacie "In Utero" jest swojego rodzaju kolażem, przejawiającym cechy obu poprzednich studyjnych wydawnictw. Niektórym nagraniom bliżej do chaotyczności "Bleach" ("Scentless Apprentice" czy - wbrew tytułowi - "Radio Friendly Unit Shifter"), innym bliżej do przebojowości "Nevermind" (np. singlowe "Rape Me" i "Heart Shaped Box"), a momentami kapela z powodzeniem łączy obie te cechy ("Serve the Servants" czy "Frances Farmer Will Have Her Revenge on Seattle").

Van Halen - "5150" (1986)

W 1985 roku, po wydaniu krążka "1984", David Lee Roth postanowił odejść z kapeli, by poświęcić się solowej karierze. Zadanie znalezienia godnego zastępcy nie było łatwe - Roth posiadał nie tylko naprawdę niezły głos, ale i na scenie był frontmanem z krwi i kości. Wraz z Eddiem był on wizytówką Van Halen i jego nieodłączną częścią. Ostatecznie wybór padł na Sammy'ego Hagara, który najpierw występował w hardrockowej grupie Montrose, a potem wydał kilka solowych płyt.

Kiss - "Kiss Unplugged" (1996)

Występ akustyczny dla MTV odbył się 9 sierpnia 1995 roku w Nowym Jorku i był dla fanów Kiss ważny z kilku powodów. Po pierwsze, była to jedna z niewielu okazji, by w całości posłuchać Kiss akustycznie. Po drugie, zespół sięgnął w repertuarze po kilka nie granych od dawna utworów (jak "A World Without Heroes", "Goin' Blind" czy "Plaster Caster"). Wreszcie - po trzecie, był to pierwszy od 15 lat koncert z oryginalną czwórką muzyków w składzie, czyli również z Acem Frehley'em i Peterem Crissem, którzy wystąpili tu w paru utworach (w większości grają ówcześni muzycy Kiss - gitarzysta Bruce Kulick i perkusista Eric Singer). Chemia między muzykami okazała się tak duża, że niedługo potem zorganizowano trasę reunion, na której grała czwórka Stanley-Simmons-Frehley-Criss. Powrócono tym samym do występów z nałożoną charakteryzacją (co ma miejsce do dziś).

Nirvana - "Incesticide" (1992)

Kiedy myślimy o dyskografii Nirvany, przypominamy sobie o istnieniu trzech albumów studyjnych i koncertowego "MTV Unplugged in New York". Nie każdy jednak pamięta o istnieniu "Incesticide" - kompilacji wydanej na fali popularności krążka "Nevermind", zawierającej w większości niepublikowane wcześniej utwory, czyli m.in. nagrania demo, B-side'y czy parę coverów. Siłą rzeczy zostały one nagrane w różnych składach (zaledwie w sześciu utworach gra Dave Grohl). Niektóre z nich były już wcześniej znane (np. z EP-ki "Hormoaning"), inne nie. Była to więc doskonała okazja, by zebrać taki materiał na jednej płycie i wyciągnąć dodatkową kasę od fanów.

Metallica - "...And Justice for All" (1988)

Strata Cliffa Burtona była ogromnym ciosem dla Metalliki. Burton był wszechstronnym muzykiem i kompozytorem, a także jednym z najlepszych metalowych basistów wszech czasów. Nie można również zapomnieć, że James, Lars i Kirk stracili przede wszystkim przyjaciela. Na skutek tego myśleli nawet o rozwiązaniu zespołu, ale m.in. za sprawą matki Burtona, która odradzała im takie wyjście, postanowili kontynuować działalność.

Kiss - "Revenge" (1992)

W kontekście 16-ego studyjnego dzieła Kiss nietrudno wyłapać liczne zalety przemawiające na jego korzyść. Muzycy porzucili wreszcie gładkie, typowo komercyjne klimaty i powrócili do naprawdę mocnego, prawdziwie heavymetalowego grania - w chwili wydania był to zdecydowanie najcięższy longplay od czasów "Creatures of the Night". Panom dopisywała też wena twórcza, bo same kompozycje robią dużo lepsze wrażenie niż na poprzednich czterech wydawnictwach. Wydawałoby się, że w obozie Kiss wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Ramones - "Subterranean Jungle" (1983)

Jest jedna rzecz która na starcie w pewnym stopniu dyskwalifikuje wydany w 1983 roku "Subterranean Jungle" - beznadziejne, tragicznie płaskie brzmienie instrumentów. Nawet gdyby same utwory prezentowały lepszy poziom, można byłoby mówić o lekkim niedosycie. Niestety, uchybienia produkcyjne nie są wynagradzane kompozycyjnie. W obu przypadkach jest słabiej niż na poprzednich wydawnictwach.

Van Halen - "1984" (1984)

Po paśmie wielu sukcesów, w 1984 roku Van Halen wypuściło na półki sklepowe swoje szóste dzieło. Tym samym porwali się na dość radykalny krok - a to dlatego, że w kilku nagranich bardzo śmiało wykorzystano syntezatory, zgodnie z ówczesną modą na elektroniczne brzmienia. Taki zabieg mógł budzić kontrowersje, a mimo to płyta sprzedawała się rewelacyjnie. Nazwano ją po prostu... "1984". Tak na wypadek, żebyśmy nie zapomnieli w jakim roku została wydana.

Kiss - "Hot in the Shade" (1989)

Zespół Kiss pod koniec lat 80., podobnie jak wiele innych, uległ możliwościom czasowym, jakie dawała płyta kompaktowa i nagrał dłuższy niż zwykle premierowy materiał, trwający prawie godzinę. Można było więc dostarczyć słuchaczom wiele świetnej muzyki. Niestety, stało się inaczej i ostatecznie "Hot in the Shade" wypadł najsłabiej z całej dyskografii Kiss. Stylistycznie jest on kontynuacją "Crazy Nights" i kilku poprzednich krążków, ale przy tym cierpi również na brak dobrych pomysłów. Mamy tu aż 15 utworów, a niewiele z nich wypada pozytywnie. Całość graficznie reprezentuje najbrzydsza okładka Kiss.

Nirvana - "Nevermind" (1991)

Masywny "Bleach" dzięki swej chaotyczności nie był albumem, który mógł zyskać większy rozgłos. Na jego następcy muzycy postanowili pójść inną drogą i postawili na maksymalną przebojowość. Oczywiście sam talent muzyków nie wystarczyłby, gdyby nie pomocna promocja medialna, m.in. kanału muzycznego MTV. Ale i tak się opłaciło - "Nevermind" już w 1991 roku był niesamowitym osiągnięciem komercyjnym (obecnie diamentowa płyta w USA), ale też artystycznym.

Metallica - "Master of Puppets" (1986)

Trudno było przebić tak doskonałe wydawnictwo, jak "Ride the Lightning". W połowie lat 80. popularność zespołu rosła, a oczekiwania co do nowego materiału były coraz większe. Trzeci krążek Metalliki - "Master of Puppets" został rewelacyjnie przyjęty, może nawet jeszcze lepiej niż poprzednie. Moim zdaniem nie przebił poprzednika, ale obniżka poziomu jest niewielka. Co więcej - "Master of Puppets" to kolejny nadzwyczajny popis możliwości Metalliki.

Kiss - "Crazy Nights" (1987)

W drugiej połowie lat 80. muzycy Kiss zaczęli wypuszczać rzadziej swoje krążki, w związku z czym rok 1986 był pierwszym, w którym nie wydano studyjnego albumu grupy. Zabieg ten zadziałał na korzyść, ponieważ "Crazy Nights" przyniósł lepszy materiał niż dwa poprzednie dzieła tej kapeli. Dodatkowo, przez te 2 lata nie zmienił się skład Kiss, pierwszy raz od 1982 roku. Warto wspomnieć, że omawiana płyta była wielkim sukcesem w Wielkiej Brytanii, głównie za sprawą utworu (niemalże) tytułowego.

Ramones - "Pleasant Dreams" (1981)

"End of the Century" był nieco większym sukcesem niż poprzednie wydawnictwa Ramones, ale większość członków zespołu nie zamierzała ponawiać współpracy z Philem Spectorem. Jedynie Joey chciał tworzyć przyszłe dzieła w stylu "End of the Century", nie zawierające czystego punk rocka, co również spotkało się z dezaprobatą reszty. Ostatecznie zgodnie zdecydowano się na nagranie albumu w stylu pierwszych dokonań Ramones.

Van Halen - "Diver Down" (1982)

Jeden rok, jeden longplay. Tempo zespołu było w tym czasie błyskawiczne, ale i w pewien sposób wyczerpujące. Do tego stopnia, że na następnym albumie zaszły poważne zmiany. W rezultacie "Diver Down" jest kolejnym nietypowym dla Van Halen dziełem. Nie chodzi tylko o nietypowe rozwiązania niektórych kompozycji, ale przede wszystkim o nieoczywisty dobór materiału. Nie da się ukryć, że na "Diver Down" autorzy zamieścili pewien klarowny podział utworów: autorskie, pełne nagrania, miniaturki i covery. Dlatego też recenzję wyjątkowo podzielę na trzy osobne części.

Kiss - "Asylum" (1985)

W okresie 1982-1985 miały miejsce najczęstsze zmiany na stanowisku gitarzysty prowadzącego Kiss. Ace'a Frehley'a zastępowali kolejno: Vinnie Vincent, Mark St. John i Bruce Kulick. St. John opuścił zespół z powodu problemów z ręką, które uniemożliwiały mu grę na gitarze. Na jego miejsce przyjęto więc Bruce'a - brata Boba, który grał w kilku utworach na albumie "Creatures of the Night". Na szczęście, pozostał on z Kiss na dłużej, a skład Stanley-Simmons-Carr-Kulick istniał jeszcze przez kilka lat. Panowie w kwestiach personalnych wreszcie się ustabilizowali.

Nirvana - "Bleach" (1989)

Nirvana została założona w 1987 roku przez wokalistę/gitarzystę Kurta Cobaina i basistę Krista Novoselica. To zdecydowanie najpopularniejszy zespół grunge'owy - każdy o nim słyszał, oczywiście za sprawą megahitu pt. "Smells Like Teen Spirit". Żaden z kawałków z debiutanckiego krążka "Bleach" nawet w połowie nie zdobył takiej popularności. Warto zauważyć, że na albumie gra w sumie dwóch perkusistów - w większości utworów słyszymy Chada Channinga, ale w "Floyd the Barber", "Paper Cuts" i "Downer" (z reedycji z bonusami) gra Dale Crover. Jest to najprawdopodobniej spowodowane tym, że w tym czasie grupa często zmieniała perkusistów (na przełomie lat 1988-1990 było ich aż sześciu).

Ozzy Osbourne - "Diary of a Madman" (1981)

Książę Ciemności albumem "Blizzard of Ozz" powrócił do tzw. gry i pokazał, że bez wsparcia kolegów z Black Sabbath potrafi nagrać ciekawy materiał. Sytuacja ma się podobnie z kolejnym krążkiem, zatytułowanym "Diary of a Madman". Może longplay ten nie przyniósł tyle wiekopomnych hitów, ale bez wątpienia był kolejnym dowodem na pomysłowość Ozzy'ego i jego muzyków. Dodatkowo, znacznie poprawiono tu brzmienie, które do dziś się broni.

Kiss - "Animalize" (1984)

Po wydaniu "Lick It Up" Kiss znów znalazł się w dogodnej sytuacji. Choć w samym zespole nie działo się najlepiej - gitarzysta Vinnie Vincent został wyrzucony, prawdopodobnie z powodu nieporozumień między nim a resztą muzyków, na skutek czego nie miał już wkładu kompozytorskiego w powstawanie nowego krążka (wkrótce potem założył on glammetalową formację Vinnie Vincent Invasion). Na jego miejsce zatrudniono Marka St. Johna, który również nie zagrzał na długo miejsca w kapeli, a jedynym dokonaniem z jego udziałem jest właśnie "Animalize" - 12. studyjny album Kiss. Choć warto dodać, że w "Murder in High Heels" i "Lonely is the Hunter" partie gitary prowadzącej odegrał Bruce Kulick, który niedługo potem dołączył na stałe do zespołu.

Metallica - "Ride the Lightning" (1984)

Metallica w 1983 roku za sprawą swojego znakomitego debiutu stała się niemałą sensacją na amerykańskim roku muzycznym. Równo rok po wydaniu "Kill 'Em All" zespół z Kalifornii zaserwował słuchaczom drugą płytę. O ile na debiucie niektóre rzeczy brzmiały jeszcze dość amatorsko, tak Ride the Lightning" jest produktem w pełni profesjonalnym i pozbawionym uchybień - a dzięki temu płytą dużo lepszą, nierzadko wręcz genialną. Znakomitą pod każdym względem. Muzycy pokazali, że thrash metal nie musi być wcale jednostajny i przewidywalny.

Kiss - "Lick It Up" (1983)

"Creatures of the Night" mimo że cieszył się zainteresowaniem wśród słuchaczy, to nie zrobił furory na listach przebojów i zdecydowanie nie był sukcesem na miarę albumów z lat 1975-1979. Muzycy zdawali sobie z tego sprawę i wprowadzili kilka znaczących zmian w swoim image'u. Po świętowaniu 10-lecia istnienia Kiss postanowili grać na żywo... bez charakteryzacji. Był to spory szok dla fanów, ale z drugiej strony intrygujący pomysł.

Boston - "Boston" (1976)

Grupa Boston, utworzona w tym samym mieście co jej nazwa, jest zdecydowanie najbardziej znana ze swojego debiutu, który był swojego czasu tak dużym sukcesem komercyjnym, że do czasu "Appetite for Destruction" z 1987 roku był najlepiej sprzedającym się debiutem w historii. Trzy miesiące po jego wydaniu zdobył w USA platynową płytę, a obecnie jego sprzedaż liczy się tam w okolicach 17 milionów. Co przeważyło o takim sukcesie? Przede wszystkim chwytliwość i przystępność. Głównym kompozytorem całości był gitarzysta i założyciel kapeli, Tom Scholz - to właśnie jemu można zawdzięczać tak ogromny sukces.

Kiss - "Creatures of the Night" (1982)

"Music from 'The Elder'" z 1981 roku był ogromną klapą dla Kiss, na skutek czego grupa w pewnym sensie utknęła w tym czasie w martwym punkcie. Co robić, by ratować popularność i w większości utracone zaufanie fanów? Muzycy po wielu latach eksperymentowania (czy jak to niektórzy nazwą - błądzenia) powrócili do bardziej kissowego stylu, znanego z pierwszych dokonań, z jedną różnicą - album jest znacznie cięższy niż jakiekolwiek wcześniejsze dzieło Kiss.

Ramones - "End of the Century" (1980)

Pierwsze cztery albumy Ramones trzymały się kurczowo jednego, wypracowanego stylu i można by pomyśleć, że na piątym krążku otrzymamy dokładnie takie samo granie. A jednak nie można powiedzieć, że "End of the Century" jest taką samą płytą jak poprzednie. Na skutek braku popularności wydawnictw, zespół postanowił nawiązać współpracę ze słynnym producentem Philem Spectorem, twórcą przełomowej techniki, tzw. ściany dźwięku, umożliwiającej wielokrotne nagrywanie instrumentów muzycznych, a także zwielokrotnianie ich brzmienia.

Kiss - "Music from 'The Elder'" (1981)

"Unmasked" był najsłabiej sprzedającym się krążkiem od czasów koncertowego "Alive!". By ratować popularność, zespół postanowił m.in. odrzucić wpływy disco i porwał się na najbardziej radykalny rok w swojej karierze - nagranie concept albumu. W tym celu ponowiono współpracę z Bobem Ezrinem - producentem najbardziej eksperymentalnego w dotychczasowej karierze "Destroyera". Przygotowano się do tego bardzo sumiennie i opracowano teksty, mające stanowić jedną historię. Było to bardzo ambitne i niespotykane jak na Kiss przedsięwzięcie - miało to być coś na kształt floydowskiego "The Wall" (tylko w formie jednopłytowego albumu), w którego realizacji czynny udział brał Ezrin. Podobnie jak na "Destroyerze" chłopakom pod względem kompozycyjnym pomogły osoby z zewnątrz zespołu (w tym takie osobistości, jak Ezrin czy Lou Reed).

Van Halen - "Fair Warning" (1981)

Sesja nagraniowa do "Fair Warning" zaowocowała pierwszym poważnym konfliktem na linii Eddie Van Halen-David Lee Roth. Gitarzysta dążył do nagrywania bardziej nietypowych, poważnych i skomplikowanych utworów, zaś wokalista obstawał przy trzymaniu się sprawdzonego już stylu, i miał w tym sojusznika w postaci producenta Teda Templemana. Ostatecznie gitarzysta uległ naciskom obu panów, przez co "Fair Warning" nie odstaje znacznie od wcześniejszych dokonań Van Halen. Aczkolwiek nadal możemy na nim znaleźć kilka intrygujących rozwiązań.

Iron Maiden - "The Book of Souls" (2015)

Przyznam, że miałem lekkie obawy, co do "The Book of Souls". Po dobrym wykonawczo, ale ogólnie średnio zadowalającym "The Final Frontier" oczekiwałem wreszcie czegoś bardziej zwięzłego, z krótszymi killerami na miarę "Aces High". Gdy zobaczyłem informację o czasie trwania zarówno albumu, jak i utworów byłem nieco przerażony (aż 3 z nich trwają ponad 10 minut - to dokładnie tyle, co na poprzednich 15 wydawnictwach). Muzycy po raz pierwszy wyszli tu poza standardowy czas płyty kompaktowej 80 minut. Jednak mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że obawy te okazały się bezpodstawne i "The Book of Souls" wydany na 40-lecie istnienia zespołu jest w większości dokładnie takim albumem, jakiego można wymagać od twórczości Żelaznej Dziewicy.

Kiss - "Unmasked" (1980)

Przebojowy "Dynasty" mimo platyny w USA był oceniany dość średnio, między innymi za eksperymenty z disco. Na "Unmasked" muzycy postanowili podążyć nieco inną ścieżką, chwilowo wzbogacając instrumentarium o syntezatory klawiszowe (którego partie znajdują się w kilku kawałkach), a także łagodząc brzmienie. Jednak longplay ten był najmniejszym sukcesem komercyjnym od 1975 roku. Zabrakło tu po prostu hitu na miarę "I Was Made for Lovin' You". A może brak sukcesu należy upatrywać w słabszym poziomie całości.

Ramones - "Road to Ruin" (1978)

Na początku 1978 roku miała miejsce pierwsza zmiana personalna w składzie Ramones - perkusista Tommy Ramone odszedł z kapeli, a na jego miejsce zatrudniono Marca Bella, który przyjął sceniczne nazwisko Marky Ramone. W przeciwieństwie do Tommy'ego, Bell miał już pewne doświadczenie muzyczne, grając wcześniej w hardrockowej formacji Dust, a także punkrockowym The Voidoids. I to słychać, w jego grze jest dużo więcej polotu niż u Tommy'ego - tym samym przewyższał też umiejętnościami innych członków zespołu. Poprzedni bębniarz poświęcił się z kolei produkcji krążków - był jednym z producentów tego albumu (a także poprzednich dwóch).

Kiss - "Dynasty" (1979)

"Love Gun" zakończył pewien etap w karierze grupy, a jego wydanie można uznać za moment największej kissomanii. Na tyle, że po jego premierze muzycy wcielili w życie śmiały pomysł o nagraniu czterech oddzielnych, solowych albumów każdego z członków Kiss - wszystkie ukazały się w tym samym dniu, 18 września 1978 roku. Niektóre odniosły sukces, inne były rozczarowaniem. Po lekkim skoku w bok, muzycy zebrali się ponownie, by nagrać siódmy w kolejności oficjalnej dyskografii "Dynasty" - dzieła trochę niedocenianego i ocenianego niżej od poprzednich dokonań zespołu. Ok, może nie wszyscy do końca w nim uczestniczyli.

Iron Maiden - "The Final Frontier" (2010)

Progresywnej ścieżki ciąg dalszy. Od czasu, gdy do składu wrócił Bruce Dickinson płyty Żelaznej Dziewicy zaczęły być coraz dłuższe. Nagrany po czterech latach przerwy "The Final Frontier" pobił nawet rekord poprzednika - jego czas trwania wynosi niecałe 77 minut, dzięki czemu zmieścił się jeszcze na pojedynczej płycie CD. Zawiera 10 utworów, co pozwala wywnioskować, że nie będą one należeć do najkrótszych. Tak jest w rzeczywistości, jednak tym samym grupa po raz kolejny wpadła w pułapkę przesadnego wydłużania utworów, a na "The Final Frontier" chyba przesadzono z tym najbardziej.

Metallica - "Kill 'Em All" (1983)

Metallica to zdecydowanie najbardziej znany zespół thrashmetalowy, chyba każdy przynajmniej raz w życiu słyszał o jego istnieniu. No powiedzmy, że grupa nie grała przez całą karierę thrash metalu, w późniejszych krążkach muzycy często łagodzili swoje brzmienie. Wracając jednak do 1983 roku, został wtedy wydany pierwszy album thrashmetalowy - "Kill 'Em All".

Ramones - "Rocket to Russia" (1977)

"Rocket to Russia" jest ostatnim albumem Ramones nagranym w pierwszym składzie grupy, z perkusistą Tommym Ramone na pokładzie. Stylistycznie dalej nie przyniósł on drastycznych zmian w twórczości grupy. Choć warto dodać, że krążek ten jako pierwszy w historii Ramones przebił się do pierwszej setki listy Billboard 200 w USA, a utwór "Rockaway Beach" cieszył sporą - jak na Ramones - popularnością i był tym samym najlepiej sprzedającym się singlem kapeli w Stanach Zjednoczonych. Niestety, przy nieco większych sukcesach mamy do czynienia z bardziej nierównym materiałem od poprzednich.

Iron Maiden - "A Matter of Life and Death" (2006)

14. album Iron Maiden, "A Matter of Life and Death", został bardzo dobrze przyjęty przez fanów i krytyków, znacznie lepiej niż poprzedni "Dance of Death". Członkowie zespołu byli tak zadowoleni ze swojego dzieła, że grali go na żywo w całości. Jednak mimo to żaden z tych utworów nie przetrwał na długo w setliście. Jeśli próbować porównać go z innym dziełem Żelaznej Dziewicy, to chyba tylko z "The X Factor", zarówno w kontekście czasu długości, jak i posępności nagranego materiału (choć w tej kwestii dzieło z Bayley'em nadal jest na pierwszym miejscu).

Kiss - "Love Gun" (1977)

"Rock and Roll Over" nie sprzedał się tak dobrze, jak wydany w tym samym roku "Destroyer", a mimo to cieszył się niemałym wzięciem i podtrzymał wysokie zainteresowanie zespołem. Na fali sukcesu, chłopaki przystąpili do nagrywania szóstego albumu studyjnego, w przeciągu czasowym czterech lat od rejestrowania debiutu. Skutek tych prac, "Love Gun", dotarł na 4. miejsce list przebojów w USA, co było najwyższą lokatą w ich dotychczasowej karierze i zostało pobite dopiero 21 lat później przy okazji krążka "Psycho Circus". Także single "Christine Sixteen" i "Love Gun" cieszyły się popularnością na notowaniach.

Ozzy Osbourne - "Blizzard of Ozz" (1980)

Wyrzucenie Ozzy'ego Osbourne'a z Black Sabbath, z powodu narastających kłopotów wokalisty z narkotykami i alkoholem, było jednym z ważniejszych wydarzeń muzycznych końcówki lat 70. Wizerunek formacji był kojarzony nie tylko z posępnymi riffami Tony'ego Iommi, ale przede wszystkim z charakterystycznym głosem Ozzy'ego. Z perspektywy czasu okazało się, że było to jednak dobre posunięcie. Zarówno "Blizzard of Ozz", jak i "Heaven and Hell" przyniosły ciekawszy materiał niż dwa ostatnie, słabsze niż wcześniej albumy Sabbathów. Mi osobiście nieco bardziej do gustu przypadło dzieło Osbourne'a.

Iron Maiden - "Dance of Death" (2003)

Po wydaniu porywającego "Brave New World" Iron Maiden znów był na ustach wszystkich. Wielu osobom płyta się podobała, odniosła też sukces kasowy. Nic dziwnego, że trasa ją promująca była równie udana, co udokumentowano znakomitą koncertówką "Rock in Rio". Po tak triumfalnym comebacku panowie mogli nagrać, co tylko chcieli. Rezultatem nagrań jest "Dance of Death", który zdobi najbrzydsza okładka w historii zespołu. Serio, coś okropnego.

Van Halen - "Women and Children First" (1980)

Po dobrze przyjętych dwóch albumach zespół był w bardzo komfortowej sytuacji - cieszył się niesamowitą popularnością, zaś trasy koncertowe okazywały się ogromnymi sukcesami. W przerwie między występami chłopaki znaleźli czas, żeby zarejestrować materiał na trzeci krążek studyjny o dość dramatycznym tytule "Women and Children First". Kolejny naprawdę udany w ich karierze, z paroma nietypowymi rozwiązaniami.

Kiss - "Rock and Roll Over" (1976)

Album "Destroyer" został pokochany przez publiczność, co przełożyło się na wyniki sprzedaży (obecnie ma status podwójnej platyny w USA). Po takim sukcesie, w tym samym roku, na półkach sklepowych ukazał się krążek "Rock and Roll Over" z nowym materiałem. Po kilku eksperymentach z brzmieniem i aranżacją utworów, muzycy wrócili do bardziej surowego stylu znanego z pierwszych trzech wydawnictw. Dodatkowo, tym razem komponowanie odpuścił sobie Ace Frehley, skupiając się jedynie na wykonaniu stworzonych przez kolegów rzeczy.

Iron Maiden - "Brave New World" (2000)

Koniec lat 90. XX wieku był okresem ogromnych niespodzianek. Reszta muzyków rozstała się z Blazem Bayley'em, oficjalnie z powodu jego problemów z głosem. To, co stało się potem przeszło najśmielsze oczekiwania fanów - nie tylko na miejsce Bayley'a zatrudniono Dickinsona, ale wraz z nim powrócił również Adrian Smith. Słysząc o tym w tamtych czasach byłbym pewnie w siódmym niebie. Tym bardziej, że obaj panowie działali wcześniej w solowej grupie Dickinsona, wydając udane "Accident of Birth" i "The Chemical Wedding", nic więc nie wskazywało, że mają ochotę na powrót. Dodatkowo, w składzie zachowano Janicka Gersa (bo i po co byłoby wyrzucać tego cudaka?). Jednak cuda się zdarzają. Panowie przystąpili do pracy nad 12. studyjnym albumem Iron Maiden. Efekt? Jedno z najlepszych dokonań grupy, słusznie wielbione na całym świecie przez miłośników muzyki metalowej.

Scorpions - "Humanity: Hour I" (2007)

Po utrzymanym w tradycyjnym stylu dziele z 2004 roku, "Humanity: Hour I" miał być krążkiem bardziej nowoczesnym - co potwierdzają pierwsze, elektronicznie przetworzone słowa zawarte na tym wydawnictwie, na początku utworu "Hour I". Nasuwa to nieprzyjemne skojarzenia z niezbyt reprezentacyjnym longplayem "Eye II Eye". Niestety, na takich powiązaniach się nie kończy - oba krążki są bowiem podobne pod względem jakościowym, może z lekką przewagą na korzyść opisywanej płyty. Ponadto, panom chyba nie dopisywała wena twórcza, bo - jak nigdy wcześniej - skorzystali z bardzo dużej pomocy współpracowników z zewnątrz. A może to właśnie przez ten zabieg "Humanity: Hour I" wypada tak nijako.

Iron Maiden - "Virtual XI" (1998)

W drugiej połowie lat 90. sytuacja Iron Maiden nie wyglądała najlepiej. "The X Factor" był dla wielu rozczarowaniem, m.in. ze względu na dość radykalny, ponury charakter płyty. Fani oczekiwali słynnych metalowych galopad, a także wpadających w ucho utworów (co spełnił tylko "Man of the Edge"), tymczasem zawartość albumu okazała się zupełnie inna. Jednak wielu słuchaczy nie zaakceptowało przede wszystkim obecności Blaze'a Bayley'a, dysponującego znacznie mniejszymi warunkami wokalnymi od swojego poprzednika, Bruce'a Dickinsona. To wystarczyło, by zmalało zarówno zainteresowanie zespołem, jak i sprzedaż jego płyt.

Ramones - "Leave Home" (1977)

Debiut Ramones został dobrze przyjęty, ale nie odniósł sukcesu na listach przebojów. 9 miesięcy później ukazał się drugi album tej formacji. Muzycznie w żadnym wypadku nie znajdziemy tu kroku do przodu względem debiutu - "Leave Home" jest jego logiczną kontynuacją. Prezentuje również podobny poziom całości.

Iron Maiden - "The X Factor" (1995)

Z Żelaznej Dziewicy w 1993 roku odszedł Bruce Dickinson, który od dawna marzył o solowej karierze. Śpiewanie w Iron Maiden męczyło go od dłuższego czasu i gdy nadarzyła się okazja, po zarejestrowaniu "Fear of the Dark" i promującej ją trasie koncertowej, wokalista opuścił szeregi zespołu. Dla wielu fanów kapeli ta jedna wiadomość oznaczała jej definitywny koniec. Dickinson odcisnął na historii Iron Maiden ogromne piętno i wydawał się być kimś absolutnie niezastąpionym. Każda decyzja o jego zastąpieniu mogła być skazana na druzgocącą porażkę. Zwłaszcza że - jak się potem okazało - solowa działalność Bruce'a była w większości naprawdę udana. Steve Harris zamierzał nawet rozwiązać Iron Maiden. Tak się jednak nie stało i nowym frontmanem w zespole został niejaki Blaze Bayley, znany z heavymetalowej formacji Wolfsbane. Krytyce i rozczarowaniom nie było końca.

Iron Maiden - "Live at Donington" (1993)

"Live to Donington" to ostatni z trzech albumów koncertowych wydanych w 1993 roku, dokumentujących jeden z najmniej ciekawych epizodów w karierze Iron Maiden. Został on nagrany 22 sierpnia 1992 roku, podczas trasy koncertowej promującej krążek "Fear of the Dark". Grupa dała wtedy drugi w swojej karierze (pierwszy miał miejsce 20 sierpnia 1988 roku) występ na festiwalu Monsters of Rock w brytyjskim Castle Donington dla blisko 70-tysięcznej publiczności. Longplay ten został początkowo wydany w limitowanej serii (jedynie w Wielkiej Brytanii, Brazylii, Włoszech, Korei Południowej, Holandii, Kanadzie oraz Japonii). Nie promowano go również żadnym singlem.

Iron Maiden - "A Real Dead One" (1993)

Wydany 7 miesięcy po "A Real Live One", bliźniaczo podobny pod względem tytułu "A Real Dead One", stanowi jego uzupełnienie. Tym razem wzięto na warsztat kompozycje z okresu 1980-1984, czyli identycznie jak w przypadku pierwszej koncertówki - "Live After Death". Nie uniknięto więc powtórek. Na "A Real Dead One" zamieszczono więc siedem utworów, które znalazły się na tamtym albumie ("The Number of the Beast", "The Trooper", "Running Free", "Run to the Hills", "2 Minutes to Midnight", "Iron Maiden" oraz "Hallowed Be Thy Name"). W większości materiał ten zarejestrowano między kwietniem a czerwcem 1993 roku, choć najstarsze nagrania pochodzą z sierpnia 1992 roku ("The Number of the Beast", "The Trooper" i "Iron Maiden").

Kiss - "Destroyer" (1976)

Koncertowy "Alive!" odniósł upragniony przez muzyków sukces i przysporzył grupie nowe grono fanów, którzy od tej pory z niecierpliwością oczekiwali na nowe dzieło studyjne czterech wymalowanych cudaków. W tych okolicznościach nie dziwi fakt, że "Destroyer" był kasowym sukcesem, największym w historii grupy. Z drugiej strony, pod względem artystycznym nie spełnia on ustalonego wcześniej przez zespół poziomu. Warto odnotować, że "Destroyer" był pierwszym longplayem, w którym w przygotowaniu nowego materiału chłopakom pomagali współpracownicy z zewnątrz, w tym producent albumu - Bob Ezrin.

Iron Maiden - "A Real Live One" (1993)

Rok 1992 był dla zespołu pasmem sukcesów, ale mimo wszystko nie był to łatwy moment dla ich dalszej kariery. Już w czasie nagrywania "Fear of the Dark" Bruce Dickinson myślał o opuszczeniu Iron Maiden. Swoją decyzję ogłosił kolegom dopiero podczas trasy koncertowej promującej krążek. Został jednak przekonany, by dokończyć trasę wraz z resztą. Nie ulega wątpliwości, że wokalista kompletnie nie przykładał się wtedy do występów, ponieważ nie chciał w tym czasie grać już takiej muzyki. Inni muzycy, dodatkowo martwiący się o przyszłość kapeli, także nie czuli się komfortowo w tej sytuacji.

Iron Maiden - "Fear of the Dark" (1992)

"Fear of the Dark" to zdecydowanie jeden z najbardziej rozpoznawalnych krążków Żelaznej Dziewicy, oczywiście za sprawą kultowego utworu tytułowego, który z czasem stał się jednym z najsłynniejszych i najbardziej cenionych z katalogu zespołu. Również za jego sprawą, "Fear of the Dark" stał się trzecim albumem, który zawojował brytyjskie listy przebojów, docierając na 1. miejsce. Niestety, jego popularność nie przełożyła się do końca na jakość materiału. Mamy tu do czynienia z dziełem udanym, lecz okropnie nierównym.

Ramones - "Ramones" (1976)

Czołowy przedstawiciel amerykańskiego punk rocka, Ramones, powstał w 1974 roku. Grało w nim czterech muzyków, którzy nie mieli pojęcia o graniu i znali jedyne podstawowe chwyty muzyczne. Wizerunkowo ciekawym zabiegiem było noszenie przez nich skórzanych, motocyklowych kurtek (później nazwanych jako ramoneski), a także przybranie jednego nazwiska - a nazwisko wzięło się od Paula McCartney'a, który w czasie aktywności muzycznej The Beatles meldował się w hotelach jako... Paul Ramone. W ten sposób wokalista (a początkowo też perkusista) Jeffrey Hyman stał się Joey'em Ramone, gitarzysta John Cummings stał się Johnnym Ramone, basista Douglas Colvin nazwał samego siebie Dee Dee Ramone, a perkusista Thomas Erdelyi Tommym Ramone. Z całej czwórki nikogo nie ma już na tym świecie.

Van Halen - "Van Halen II" (1979)

Dzięki albumowi "Van Halen" muzycy w błyskawicznym tempie stali się gwiazdami amerykańskiego rocka, a Eddie Van Halen dołączył do panteonu gitarowych Bogów. Zaczęły się koncerty, a grupa została wybrana do supportowania samego Black Sabbath. Fani, poza występami na żywo, oczekiwali również na następny krążek i nie musieli długo czekać, bo został on wydany 13 miesięcy po debiucie, również nakładem wytwórni Warner Bros i pod niezbyt wymyślnym tytułem "Van Halen II".