AC/DC - "Let There Be Rock" (1977)

Już po trzech latach działalności kapela AC/DC wypuściła na półki sklepowe czwarty longplay studyjny - "Let There Be Rock". Pod pewnymi względami przełomowy. Przede wszystkim komercyjnie - w chwili wydania krążek jako pierwszy uplasował się jednocześnie na zestawienia w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, rozpoczynając wielką karierę przede wszystkim na angielskim rynku muzycznym (17. miejsce w Wielkiej Brytanii przy jednoczesnym 154. w USA). Ale w porównaniu do wcześniejszych dzieł lepsza okazała się przede wszystkim jego zawartość.

Moim zdaniem jest to album lepszy i bardziej dopracowany od poprzednich. Jednak w kontekście spójności zależy na jakie wydanie się spojrzy. "Let There Be Rock" to jeden z ostatnich albumów z różnymi wersjami okładek i zestawem utworów. Europejskie wydanie różniło się od australijskiego zaledwie okładką, z kolei amerykańskie posiadały tę samą okładkę, co europejskie (w którym pierwszy raz widać charakterystyczne logo AC/DC, pisane inną czcionką), jednak w amerykańskiej wersji utwór z oryginalnego wydania "Crabsody in Blue" zastąpiono przez "Problem Child", pochodzący z niewydanego w tym czasie w Stanach Zjednoczonych albumu "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" (który został tam wypuszczony dopiero 4 lata później). Zamieniono też lekko ich kolejność.

I tu pojawia się problem ze spójnością. Nie uważam, by "Crabsody in Blue" odbiegał jakością od reszty, ale przez jego bluesowy charakter trochę odstaje pod względem stylistycznym. Jednak, podobnie jak w przypadku "Ride On" z poprzednika, absolutnie mi to nie przeszkadza, a co więcej stanowi to miłe urozmaicenie materiału i jeden z ciekawszych fragmentów albumu. Choć "Crabsody in Blue" to lekki zjazd kompozycyjny w porównaniu do "Ride On", to w porównaniu do bluesowych prób z pierwszych dwóch płyt, stanowi on duży postęp. Co ciekawe, obecne wydania "Let There Be Rock" bazują na trackliście amerykańskiej, co oznacza, że "Crabsody in Blue" nie jest tak powszechnie znany, jak inne numery z tego krążka.

A szkoda, bo osobiście wolę go dużo bardziej od "Problem Child". Choć niby starszy kawałek nadaje całości większej spójności, jednak w takim razie niepotrzebnie powielano go na międzynarodowej wersji "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" z 1981 roku, gdzie można było zamiast niego dodać pominięty wcześniej utwór z "Let There Be Rock". A tak, by mieć "Crabsody in Blue" na międzynarodowym, oficjalnym wydaniu, trzeba szukać wydanej w 2009 roku kompilacji "Backtracks", na której znajduje się wiele innych rarytasów z twórczości AC/DC (w tym niedoceniony "Love Song" z australijskiego debiutu). Być może sami muzycy nie byli z niego zadowoleni, skoro nigdy nie wykonali go na żywo ("Problem Child" był za to stałym punktem wielu tras, szczególnie za życia Bona Scotta).

Cała reszta to już materiał z jakiego AC/DC jest najbardziej znane i lubiane, czyli proste, energetyczne granie, oparte na kilku akordach gitarowych i standardowej grze sekcji rytmicznej (w przypadku partii perkusyjnych momentami wręcz za bardzo), urozmaiconych dość skomplikowanymi solówkami Angusa Younga. Ale pod względem brzmienia również zaszły pewne zmiany - "Let There Be Rock" należy do najcięższych płyt AC/DC (czy wręcz prawdopodobnie najcięższa), a brzmienie gitar w nielicznych momentach zahacza wręcz o muzykę heavymetalową. Dzięki lekko niechlujnej produkcji, muzyka ta nabrała dodatkowej surowości i szorstkości, a momentami odnosi się wrażenie, jakby muzycy nagrali ją zupełnie spontanicznie bądź na żywo. Jeśli dodać do tego wyraziste kompozycje, uzupełnione żywiołowym wykonaniem, to otrzymujemy istny huragan energii, bardzo potrzebny w tego typu muzyce.

Już sam początek w postaci "Go Down" i "Dog Eat Dog" przebija wiele nagrań z poprzedniego "Dirty Deeds Done Dirt Cheap". Uwagę zwraca zwłaszcza początek drugiego z nich, z trochę inną (choć nadal bardzo prostą) pracą perkusji niż zwykle. Oba kawałki mają naprawdę dobre melodie i udane popisy solowe. Słychać w nich także zadziorny, pewny głos Scotta. Tytułowy "Let There Be Rock" należy już do najlepszych fragmentów w całej dyskografii. Niezwykle szybkie, żwawe nagranie, z rewelacyjnymi, ognistymi solówkami Angusa - jeden z największych argumentów, dzięki którym można odczuwać do tego muzyka spory szacunek. Jednocześnie dzięki takim wersom, jak "Let there be guitar", and there was guitar, numer ten stanowi niezły hymn muzyki rockowej. Na tym tle mniej wyróżnia się i tak całkiem przyzwoity "Bad Boy Boogie".

Za to "Overdose" przyciąga uwagę spokojnym, trwającym minutę wstępem, ale cała reszta to już standardowe AC/DC, całkiem przyjemne w odbiorze. Większym kąskiem są dwa kawałki wieńczące longplay. "Hell Ain't a Bad Place to Be" zasłużenie stał się jednym z koncertowych klasyków grupy, granych na sporej części występów. Podobnie jak "Whole Lotta Rosie", zawierający wiele znakomitych motywów i solówek. To drugi, obok utworu tytułowego, kluczowy fragment płyty - ciężko opisać ilość energii zawartej w tych dwóch nagraniach, należących do najbardziej porywających w twórczości kapeli. Tego trzeba posłuchać. Choć na żywo wypadały jeszcze lepiej - przynajmniej w latach 70. Oba zostały także wydane na singlach - komercyjnie nie zrobiły większej furory, choć za sprawą "Whole Lotta Rosie" AC/DC po raz pierwszy zagościło na listach przebojów singli w Wielkiej Brytanii (68. miejsce).

"Let There Be Rock" to prawdopodobnie najmocniejszy zestaw kompozycji stworzony przez AC/DC, dodatkowo opatrzony energetycznym wykonaniem (szczególnie w kwestii gitary prowadzącej) i całkiem niezłą produkcją. Nie doskwiera w nim też problem zbytniego wydłużania kompozycji, jak to miało miejsce w przypadku poprzednika. W efekcie krążek ten rozpoczyna najbardziej klasyczną, trwającą przez kilka lat, erę zespołu. Mimo to, mam problem z wystawieniem mu oceny większej niż bardzo dobra. To świetny materiał, jak na standardy AC/DC, ale jednak trochę mu brakuje do tych najlepszych wydawnictw hardrockowych, być może ze względu na większą prostotę. Ostatecznie mogę wystawić ósemkę z dużym plusem. Tak czy inaczej, pozycja obowiązkowa dla fanów ciężkiego grania.

Moja ocena - 8/10

Lista utworów:

01. Go Down (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

02. Dog Eat Dog (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

03. Let There Be Rock (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

04. Bad Boy Boogie (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

05. Overdose (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

06. Crabsody in Blue (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

07. Hell Ain't a Bad Place to Be (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)

08. Whole Lotta Rosie (Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young)