Aerosmith - "Honkin' on Bobo" (2004)

Po kilku krążkach, które odniosły sukces komercyjny, panowie z Aerosmith postanowili wreszcie olać listy przebojów i nagrodzić lojalność oldskulowych fanów, którzy nie byli zachwyceni najnowszym materiałem. Dzięki temu nagrali... płytę z coverami bluesowych oraz rockowych kompozycji. Dla jednych będzie to ostateczny dowód na brak nowych pomysłów, dla drugich przyjemna odskocznia od najnowszych, mało zadziornych dokonań.

Dla mnie to w pewien sposób powrót do korzeni, swoisty hołd dla legend bluesa i pokazanie inspiracji, które wiele lat temu pchnęły muzyków do założenia Aerosmith. Jednym z dowodów na to może być fakt, iż dużą rolę ponownie odgrywa tu harmonijka. Warto zauważyć, że w przeszłości wpływy bluesowe często dominowały na albumach Aerosmith, przykładem niech będą choćby "Walkin' the Dog" z debiutu, "Train Kept A-Rollin'" z "Get Your Wings", "Milk Cow Blues" z "Draw the Line" czy "The Hop" z "Done with Mirrors". Powrót do takiego grania po latach zmiany stylistycznej okazał się całkiem udany, a przy tym niewymuszony i naturalny. Po tylu latach mogą sobie spokojnie pozwolić na taki skok w bok.

Jednym z producentów krążka był Jack Douglas, z którym nie współpracowano od przeszło 20 lat. Z jego pomocą muzycy próbowali odtworzyć dawne brzmienie Aerosmith, które od kilku lat skomercjalizowało się na dobre. "Honkin' on Bobo" został ostatecznie nagrany na ranczu Joe Perry'ego. Wyraźnie słychać, że próbowano stworzyć coś odmiennego od poprzednich wydawnictw, a podczas nagrywania - w odróżnieniu od "Just Push Play" - panowała dobra atmosfera. Słychać to wszystko w nagraniach, w których aż iskrzy się od chemii między instrumentalistami.

W rezultacie powstało dzieło niemalże spontaniczne, nagrane na całkowitym luzie. W odróżnieniu od kilku poprzednich wydawnictw nie miał być to kolejny wiekopomny sukces kasowy, i za to chwała pomysłodawcom tego projektu. Ponadto panowie nawet będąc po 50-tce zaskakują swoją witalnością. Steven Tyler pokazuje, że nadal ma kawał głosu, gitarzyści po prostu czują bluesa, a sekcja rytmiczna udanie im akompaniuje. Najważniejsze, że mimo lat nie zapomnieli jak grać z przekonaniem taką muzykę i tworzyć przy tym przyjemną atmosferę, a to wystarczy by uznać wykonanie za zadowalające.

Już na starcie otrzymujemy świetną wersję "Road Runner" Bo Diddley'a, być może najjaśniejszą stronę płytki. Słychać, że zespół czerpie dużą radość z takiego grania. Podobne wrażenia odnoszę po wysłuchaniu "Shame, Shame, Shame" czy spokojniejszego "Never Loved a Girl". W "Back Back Train" Tylera wokalnie zastępuje Perry, ale jego barwa głosu jest w niektórych momentach nie do rozpoznania. Słychać, że gitarzysta kombinuje z głosem, co osobiście mi się podoba. Perry śpiewa również w "Stop Messin' Around". Kompozycja ta tak spodobała się muzykom, że do dziś bardzo chętnie wykonują ją na koncertach.

Przypadł mi do gustu także mroczny "I'm Ready", posiadający naprawdę ciekawy, niepokojący klimat. Za to niezbyt przemawia do mnie wersja "Baby, Please Don't Go", która zdecydowanie nie może się równać z o wiele bardziej porywającymi wykonaniami AC/DC czy Budgie. Obok przeróbek grupa zamieściła jedną swoją kompozycję - "The Grind". W sumie nie odstaje ona stylistycznie od reszty, ale nieco ckliwy refren jest dość typowy dla późnego Aerosmith. Choć na takim "Just Push Play" byłaby to jedna z tych ciekawszych propozycji. Do pomyłek można zaliczyć gospelowy "Jesus Is on the Main Line", kompletnie nie rozumiem czemu taki utwór został tu umieszczony. By pokazać, że panowie są religijni? Można i tak.

Jakże cieszy powrót Aerosmith do takiego rockowego grania. Co z tego, że to tylko zbiór coverów? Osobiście wolę tak dopracowany, solidnie zagrany album z przeróbkami od tych ostatnich poprockowych z nowym materiałem. Liczy się szczerość przekazu, jest to bowiem najbardziej zadziorny longplay co najmniej od czasów "Done with Mirrors" i "Pump". Dla mnie to miły powiew świeżości w dyskografii, bez koncepcji przypodobania się mniej wymagającej publiczności i tworzenia hitów za wszelką cenę. Niby nic wielkiego, a cieszy. Panowie udowodnili, że nadal drzemie w nich rockowy pazur. Szkoda, że tylko ten jeden raz. "Honkin' on Bobo" najlepszą płytą zespołu z ostatnich 20 lat? Nie powinno tak być, ale jednak to prawda. Przyznam, że to trochę smutna konkluzja jak na twórców "Permanent Vacation" czy "Rocks".

O unikatowości i udanym poziomie tego materiału niech świadczy fakt, że został on doceniony przez słuchaczy i krytyków bardziej niż dwa poprzednie dzieła zespołu. Może byłby to jakiś kierunek dla przyszłych dokonań Aerosmith - tworzyć rzeczy bardziej bluesowe z domieszką hardrockowej zadziorności. Podobnie jak na debiucie. Tym samym historia mogłaby zatoczyć koło pod względem stylistyki. Ale 8 lat później powstał "Music from Another Dimension", który te nadzieje pogrzebał. Tak to jest, jak stawia się korzyści komercyjne ponad artystyczne...

Moja ocena - 7/10

Lista utworów:

01. Road Runner (Bo Diddley)

02. Shame, Shame, Shame (Ruby Fisher, Kenyon Hopkins)

03. Eyesight to the Blind (Sonny Boy Williamson)

04. Baby, Please Don't Go (Big Joe Williams)

05. Never Loved a Girl (Ronny Shannon)

06. Back Back Train (Fred McDowell)

07. You Gotta Move (Reverend Gary Davis, Fred McDowell)

08. The Grind (Marti Frederiksen, Joe Perry, Steven Tyler)

09. I'm Ready (Willie Dixon)

10. Temperature (Joel Michael Cohen, Little Walter)

11. Stop Messin' Around (Clifford Adams, Peter Green)

12. Jesus Is on the Main Line (Utwór tradycyjny)