Kiss - "Destroyer" (1976)

Koncertowy "Alive!" odniósł upragniony przez muzyków sukces i przysporzył grupie nowe grono fanów, którzy od tej pory z niecierpliwością oczekiwali na nowe dzieło studyjne czterech wymalowanych cudaków. W tych okolicznościach nie dziwi fakt, że "Destroyer" był kasowym sukcesem, największym w historii grupy. Z drugiej strony, pod względem artystycznym nie spełnia on ustalonego wcześniej przez zespół poziomu. Warto odnotować, że "Destroyer" był pierwszym longplayem, w którym w przygotowaniu nowego materiału chłopakom pomagali współpracownicy z zewnątrz, w tym producent albumu - Bob Ezrin.

Zaczyna się naprawdę dobrze - "Detroit Rock City" to już klasyczna pozycja w katalogu Kiss. Świetny, galopujący numer z chwytliwym riffem i wspaniałymi harmoniami gitarowymi w końcówce. Tekstowo opowiada o fanie grupy, który zginął jadąc na ich koncert. "King of the Night Time World" to również wpadający w ucho i miły w odbiorze utwór. W ponurym "God of Thunder" zastosowano wolniejsze, kroczące tempo, do którego świetnie dopasowuje się wokal Gene'a Simmonsa. Tekst w zależności od interpretacji można np. upatrywać w kontekście opisania simmonowskiego demona, jakiego prezentował w występach na scenie.

Niestety, "Great Expectations" to już straszliwa wpadka kompozycyjna. Ładny motyw z początku zerżnięto z... "Sonaty Patetycznej" Beethovena. Pojawia się tu kolejna całkiem niezła partia wokalna Gene'a, ale sam utwór razi banałem, ckliwością i patetycznością - wrażenie to dodatkowo potęguje udział chóru Brooklyn Boys Chorus. Przez to całość brzmi kiczowato, nie broni się i sprawia wrażenie wyjątkowo pretensjonalnej. Szkoda. Dla kontrastu, naprawdę dobrze wypadają zgrabne, chwytliwe "Flaming Youth" i "Shout It Out Loud", ponadto drugi z nich ma najlepszą melodię na całym albumie. I świetny refren, śpiewany wyjątkowo w duecie przez Stanley'a i Simmonsa. "Sweet Pain" zaskakuje nietypową solówką, zagraną wyjątkowo nie przez Ace'a Frehley'a, ale przez Steve'a Huntera - jednego z ówczesnych gitarzystów grupy Alice'a Coopera.

Po "Shout It Out Loud" krążek nie ma więcej nic ciekawego do zaoferowania. Orkiestrowy "Beth" był w momencie przemiery odważnym eksperymentem dla zespołu, który nie nagrał wcześniej niczego podobnego, a także sporym przebojem singlowym - jego romantyczny charakter zachwycił również żeńską część słuchaczy. Niestety, po latach kawałek się nie broni - podobnie jak "Great Expectations" wypada zbyt ckliwie, a partia wokalna Petera Crissa zbyt płaczliwie. Przede wszystkim kiepsko wypadają tu aranżacje, bo utwór sam w sobie ma pewien potencjał - w wersji z "Kiss Unplugged", obdarty ze zbędnej orkiestry, wypadał naprawdę zgrabnie. "Do You Love Me?" to kolejny przebojowy rocker, ale tym razem zbyt banalny. Następujący po nim, tajemniczy utwór, zwany czasem "Rock and Roll Party", to już niepotrzebne dziwadło. Został umieszczony chyba tylko po to, by wydłużyć longplay o dodatkową minutę. Podsumowanie z tego żadne, to w większości zbieranina dźwięków, które trudno nawet scharakteryzować. Choć na chwilę pojawia się cytat z "Great Expectations".

"Destroyer" jest dla wielu największym dokonaniem w całej historii Kiss. Dziwi mnie taka opinia, ponieważ moim zdaniem materiał ten razi nierównością - są tu zarówno bardzo udane, jak i zwyczajnie zbędne fragmenty. Krążek to eksperymentalny, ale właśnie te najbardziej nietypowe fragmenty przekonują najmniej i są ewidentnymi wpadkami. Numery 1, 2, 3, 5, 6 i 7 są godne przesłuchania, reszta niekoniecznie. Ostatecznie "Destroyer" wypada gorzej od trzech poprzednich albumów studyjnych (choć w porównaniu z "Kiss" i "Hotter Than Hell" lepiej od strony brzmienia), jest najbardziej przecenianym wydawnictwem Kiss i najsłabszym z lat 70. A może - cytując jeden z tytułów - miałem po prostu wielkie oczekiwania.

W 2012 roku wydano nietypową reedycję opisywanego longplaya, nazwaną "Destroyer: Resurrected", nad którą czuwał sam Bob Ezrin. Poprawiono brzmienie instrumentów (świetnie uwypuklony bas), zmieniono tło okładki, największą jednak uwagę przykuwa umieszczenie wersji "Sweet Pain" z solówką Ace'a Frehley'a (wersja z Hunterem też się tu znajduje, zaraz po ostatnim "Rock and Roll Party"). W sumie to sympatyczna ciekawostka dla fanów krążka, do których ja sam raczej nie należę.

Moja ocena - 6/10

Lista utworów:

01. Detroit Rock City (Bob Ezrin, Paul Stanley)

02. King of the Night Time World (Mark Anthony, Bob Ezrin, Kim Fowley, Paul Stanley)

03. God of Thunder (Paul Stanley)

04. Great Expectations (Bob Ezrin, Gene Simmons)

05. Flaming Youth (Ace Frehley, Bob Ezrin, Gene Simmons, Paul Stanley)

06. Sweet Pain (Gene Simmons)

07. Shout It Out Loud (Bob Ezrin, Gene Simmons, Paul Stanley)

08. Beth (Peter Criss, Bob Ezrin, Stan Penridge)

09. Do You Love Me? (Bob Ezrin, Kim Fowley, Paul Stanley)

10. Rock and Roll Party (Bob Ezrin, Gene Simmons, Paul Stanley)